Den Briel – Rose Kattannek- van Gorcom werd geboren in Rotterdam-Zuid aan de Hillevliet. Ze verhuisde naar Barendrecht en koos, toen ze kans kreeg, in 1972 voor Den Briel. Heel erg bijzonder dat juist Rose deze week met haar verhaal ‘zo maar een Briellenaar’ vult. Lees het artikel en kijk naar de foto.
‘Ik heb veel van de wereld gezien. En toen ik op een verkeerd moment, op een verkeerde plaats was, kreeg ik een zwaar ongeluk. Ik was na een lange ziekenhuisopname en aansluitende revalidatieperiode niet meer in staat om mijn Brielse winkel in droogbloemen en antiek aan te houden. Ik wist toen nog niet, dat ik een krant zou gaan starten.’ Rose bedoelt met die krant het Briels Nieuwsland. ‘Dat kwam zo. Hier in Brielle wisten ze bij de winkeliersvereniging dat ik leuk kon schrijven en dat ik na het gedwongen sluiten van mijn winkel veel tijd over had. Om een lang verhaal kort te houden; ik werd in 1982 ‘via via’ door een uitgever/drukker gevraagd een nieuwe Brielse krant op te zetten en daar de eindredactie voor te gaan doen. Heel bijzonder was dat.’
Rose begon daarmee een nieuw arbeidzaam leven. Ze stopte in alles wat ze deed heel haar ziel en zaligheid in de krant. ‘In het begin deed ik zo’n beetje alle voorkomende werkzaamheden. Het was echt pionieren en ik weet nog goed dat Fred Bohemen, mijn fotograaf, mij in mijn rolstoel door Den Briel duwde op weg naar een nieuw verhaal met foto.’
Haar motto: ‘de krant is er voor en door de Briellenaren’. Dat uitgangspunt, stond elk jaar weer, bovenaan bij alles wat ze voor de krant deed. ‘Wat helemaal bij de krant paste, was dat wij wij rond Moederdag een verkiezing hielden, waarbij kinderen hun moeder mochten voordragen als ‘de moeder van het jaar.’ Wat leverde dat veel hartverwarmende brieven op. Ik krijg er nog kippenvel van.’ Dan vertelt Rose over het ontstaan van de naam. ‘De uitgever stelde voor de krant Groot-Brielle te dopen. Maar dat vond ik niks. Mijn vriendin Inger kwam op het idee stadsarchivaris Klok te vragen naar zijn suggestie voor een naam. Vernoem de nieuwe krant naar de polder Nieuwland. En met een ‘S’ erbij heb je een naam die helemaal past bij wat er in de krant komt te staan; het nieuws. Ik vond dat een origineel idee. En zo werd het dus Briels Nieuwsland.’ Rose zit op haar praatstoel. Ze vertelt in één adem verder. ‘Inger was belangrijk voor mij en voor de krant. Zij verzorgde verschillende rubrieken, die veel gelezen werden en waar ook altijd veel reacties op binnenkwamen.’
Na twaalf en een half jaar, het was eind 1994, hield Rose het voor gezien. Het was een intensieve tijd geweest. ‘Ik verhuisde met mijn man naar Duitsland, het land waar hij vandaan kwam. Onze twee dochters waren toen de deur al uit. Waarom zouden we de sprong niet wagen? Maar na zeven mooie jaren kreeg ik heimwee naar Nederland in het algemeen en naar Den Briel in het bijzonder. Toen ik de kans kreeg terug te komen naar Den Briel, heb ik die kans met beide handen aangegrepen. Dat was in 2001. Over Brielle zegt ze: ‘Over de Noordpoort is al genoeg gezegd. Het is wat mij betreft geldverspilling en daar laat ik het bij. De Briellenaren, daar wil wel wat over kwijt. Ze zijn aardig en hulpvaardig. Het is gezellig met ze. Alleen deze coronatijd maakt het wel moeilijker allemaal. Maar ik klaag niet. Er komen vast betere tijden. Het zou niet helpen’, zegt ze behoedzaam.
‘Twee jaar geleden overleed mijn man. Vanaf dat moment sta ik er alleen voor. Soms valt dat niet mee.’ Rose is blij met haar dochters, die als mantelzorgsters elke dag hun moeder bezoeken en bijspringen waar het nodig is. ‘Daardoor red ik het hier in mijn huisje.’ En dan tot slot. ‘Zouden de mensen nog weten dat ik ooit de rubriek ‘Zo maar een Briellenaar’ heb geïntroduceerd en ook geschreven heb? Bij gelegenheid van mijn afscheid bij de krant, werd ik al eens geïnterviewd voor deze rubriek. Ik vind dat best bijzonder.’
Terwijl ze lacht, houdt ze het exemplaar van 7 december 1994 trots omhoog. ‘Kijk maar!’
Bron: Briels Nieuwsland
